Józef Gielniak tworzył na najwyższym poziomie przez około 15 lat. Swoją działalność artystyczną rozpoczął w połowie 1956 i kontynuował ją aż do swojej śmierci w 1972 roku. W tym czasie powstało 68 grafik i 15 exlibrisów. Pierwsza znacząca praca przypada na 1958 rok – cały cykl „Sanatorium” i pierwsze improwizacje.
Twórczość Gielniaka trudno było przypisać konkretnemu kierunkowi artystycznemu. Patrząc na jego grafiki przychodzi na myśl, że tak musi wyglądać obraz senny. Można by porównać je do prac surrealistów, jednak ich treść oparta jest o logiczne przemyślenia. Pierwsze linoryty były wręcz rzeczywiste, jednak z czasem utraciły ten aspekt i stały się metaforyczne. Brak zasad aktualnych kierunków sztuki był zamierzony. Gielniak wolał pracować opierając się głównie o swoją wyobraźnię. Sam mówił o własnych grafikach, że są bardzo złożone i ich przedmiot nie zawsze jest widzialny. Polegał on na wewnętrznych przeżyciach i nawarstwionych spostrzeżeniach artysty.
Tworzenie nowej koncepcji było złożonym procesem, a samo rozpoczęcie pracy było trudnym momentem, gdzie jak mówił, stoi się na rozdrożu. Gielniaka kierowało przy tym piękno natury.
Całkowitą dojrzałość twórczą osiągnął w późnych latach 60-tych. Po 10 latach pracy wiedział już jak widzi świat i jak chce go pokazać. Tematy dotyczą głównie tego, co widział dookoła siebie, w szczególności na początku, kiedy tworzył m.in. realistyczne przedstawienia budynku sanatorium w Bukowcu.