Twórczość Gielniaka można podzielić na trzy cykle. Najwcześniejszy to „Sanatoria”(1958), gdzie przedstawiony jest świat widziany okiem skierowanym na zewnątrz. Nie tylko fasada była inspiracją, ale też to, co działo się wewnątrz budynku.
„Sanatoria” zaczęły się w pewnym momencie przeplatać z cyklem „ Improwizacji”(1958-59). Ten z kolei zainspirowany był widokiem z okna. Były one obserwacjami różnorodnej struktury materii i jej przemian.
Najpóźniejszym cyklem są „Improwizacje dla Grażynki”. Powstał w latach 60-tych. Sceną tych kompozycji było niebo lub przestrzeń kosmiczna, jak w grafice pt. „Improwizacja –elukubracja fantastyczna i krotochwilna”, gdzie Gielniak rozmyślał nad losem Ziemi. W cyklu tym łączy się groza i piękno wyrażone poprzez dynamiczny ruch form. Mogło mieć na to wpływ wydarzenie z dzieciństwa tj. pokaz sztucznych ogni podczas święta 14 lipca lub światła na niebie z reflektorów przeciwlotniczych z Valenciennes tuż przed zbombardowaniem miasta.