W przeciwieństwie do swojego przyjaciela, Jerzego Panka, Gielniak nie robił wstępnych planów prac, ani szkiców. Wykonał zaledwie kilka pomocniczych rysunków do kilku ostatnich prac. Po długich rozmyślaniach miał ogólny zarys w głowie i od razu przystępował do pracy w linoleum. Wyłaniał swoją wizje bardzo długo na powierzchnie kierując się przy tym intuicją. Pierwszym krokiem pracy było zaznaczanie „wielkiej formy”, czyli zaznaczał delikatnie ogólny zarys i kształty. Następnie wypełniał te formy resztą cięć. Taki proces można porównać z konstruowaniem albo budowaniem obrazu.
Jako przykład, na którym widać ten proces, można podać ostatnią pracę Gielniaka, która nie została już dokończona. Przedstawia ona Wieżę Babel. Wyraźnie widać, że zarys wieży nie dostał wypełniony do końca i płaszczyzna pozostała czarna w tym miejscu.